06 Φεβρουαρίου 2009

Έχω ξεχάσει...

Ξύπνησα απότομα από όνειρο θολό.
Απεγνωσμένα προσπαθώ να θυμηθώ...
δεν είσαι δίπλα μου, μα εγώ σε νιώθω εδώ...

Το σώμα μου έχει τη δική σου μυρωδιά.
Με μεταφέρει στη ζεστή σου αγκαλιά
και αντιστέκομαι στα άδηλα φιλιά.

Το σπίτι άδειο, μα η δική σου η φωνή
σαν μαχαιριά, σαν φλόγα, μέσα στη σιγή
μέσα στο νου μου ολοένα αντηχεί.

Χτυπάει η καρδιά μου στο δικό σου το ρυθμό
και τριγυρνώ με το κεφάλι μου σκυφτό...
ψάχνω έναν χώρο μες στη σκέψη να κρυφτώ.

Όσο κι ας καίγομαι σε σένα ν' αφεθώ.
δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, πως να σου δοθώ...
μη μου θυμώνεις, έχω ξεχασει ν' αγαπώ...

3 σχόλια:

Axis Mundi είπε...

Κάπου άκουσα πως η αγάπη είναι σαν το ποδήλατο... Άπαξ και την μάθεις μια φορά... ποτέ δεν την ξεχνας!
Η ίδια πηγή μου είπε πως ακόμα κι αν σε αφήσει για λίγο, κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσει.
Την καλησπέρα μου :)

M είπε...

Νομίζω... πως τίποτα δεν το ξεχνάμε πραγματικά, αλλά χρειαζόμαστε το κατάλληλο ερέθισμα να το ξυπνήσει μέσα μας... μερικές φορές όμως προτιμάμε να κοιμόμαστε!

Καλησπερα Κοσμικέ Άξονα!

Despoina Chatzipavlidou είπε...

o axis mundi λέει την αλήθεια
και αυτή είναι κάτι που θολώνει μέσα στην μελαγχολία
αλλά είναι τόσο γοητευτική η διαδρομή για να ξαναβρεθεί αυτό που έχει ξεχαστεί

Μ καλημέρα :)