Ένα ποίημα

Με προ(σ)κάλεσε η φίλτατη ceralex να ξεχωρίσω ένα ποίημα και να το αφήσω εδώ. Είχα διαλέξει και έψαχνα να το βρω (γιατί δεν εμπιστεύομαι και τόσο τη μνήμη μου), όταν πέτυχα αυτό:

Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων

Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων
εἶναι πιὸ ὄμορφα ἀπ᾿ τοὺς ἴδιους
πιὸ βαριὰ ἀπὸ ἐλπίδα
πιὸ λυπημένα
πιὸ διαρκῆ.

* * *

Πιότερο ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους,
τὰ τραγούδια τους ἀγάπησα.
Χωρὶς ἀνθρώπους μπόρεσα νὰ ζήσω,
ὅμως ποτὲ χωρὶς τραγούδια·
μοὔτυχε ν᾿ ἀπιστήσω κάποτε
στὴν πολυαγαπημένη μου,
ὅμως ποτέ μου στὸ τραγούδι
ποὺ τραγούδησα γι᾿ αὐτήν·
οὔτε ποτὲ καὶ τὰ τραγούδια
μ᾿ ἀπατήσανε.

* * *

Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ γλῶσσα τους
πάντοτε τὰ τραγούδια τὰ κατάλαβα.

* * *

Σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο τίποτα
ἀπ᾿ ὅσα μπόρεσα νὰ πιῶ
καὶ νὰ γευτῶ
ἀπ᾿ ὅσες χῶρες γνώρισα
ἀπ᾿ ὅσα μπόρεσα ν᾿ ἀγγίξω
καὶ νὰ νιώσω
τίποτα, τίποτα
δὲ μ᾿ ἔκανε ἔτσι εὐτυχισμένον
ὅσο τὰ τραγούδια...

Ναζίμ Χικμέτ

Προ(σ)καλώ εσένα που το διαβάζεις
αν δεν έχεις ήδη παίξει.

Πώς λέγεται....

μια γυναίκα που συνδυάζει την χάρη της πεταλούδας...

... με το βάρος της αρκούδας;

Πεταρκούδα!

Ο κουαξ

Καθόλου δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εκεί. Ήταν σκοτεινά και δροσερά, είχε νερό, είχε ένα μέρος στεγνό να κάθομαι. Πρέπει να μπήκα κολυμπώντας, πώς αλλιώς;

Τι έτρωγα εκεί; ούτε που θυμάμαι, μυγάκια ίσως... δεν ξέρω. Θυμάμαι πάντως ότι ο κόσμος ήταν πολύ μικρός.

Ήμουν τυχερός, κι αυτό το θυμάμαι. Κάθε τόσο το νερό έφευγε ξαφνικά από μια τρύπα. Αλλά πάντα τη γλίτωνα, δεν έπεφτα κι εγώ. Και το νερό πάντα ξαναρχόταν.

Μια μέρα άνοιξε ο ουρανός και μπήκε φως. Τυφλώθηκα και δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Και ακούστηκε μια κραυγή:




"Καλά, πώς βρέθηκε ο βάτραχος μες στο καζανάκι;;;"




Ξαφνικά, ένας διάφανος κύλινδρος βρέθηκε γύρω μου.

Έχασα την γη και τον ουρανό. Γύρω μου άλλαζαν όλα, για ώρα πολύ.









Όταν σταμάτησα, με έφτυσε ο κύλινδρος. Βρισκόμουν σε ένα μέρος με άλλους πολλούς σαν κι εμένα γύρω μου. Και πολύ νερό. Και πράσινα πράγματα. Και έντομα να πετάνε γύρω μου. Και ένα μεγάλο φως στον ουρανό που ζέσταινε το έδαφος.


Πριν, δεν ήξερα ότι είμαι σκλάβος. Τώρα ξέρω ότι είμαι ελεύθερος!

Kύμα

Βρίσκομαι στην άκρη ενός κύματος. Απ' τη μια η στεριά, απ' την άλλη η θάλασσα. Η θάλασσα μια με τραβάει, μια με σπρώχνει. Μια με δίνει στη στεριά, την άλλη με διεκδικεί για τον εαυτό της. Η στεριά προσπαθεί να με κρατήσει. Εκμεταλλεύεται τα κύματα για να με θάψει μέσα της. Αλλά, για τώρα, χορεύω στον αφρό και κυλάω στην άμμο. Δεν κολλάω και δεν παρασύρομαι. Προς το παρόν. Η θάλασσα παλεύει με τον εαυτό της. Ταυτόχρονα σπρώχνει και τραβά. Ένας αέναος κύκλος. Παλεύει και με τη στεριά. Την σπρώχνει και την τραβά κι αυτήν. Την σπάει σιγά - σιγά και την ανακατεύει. Χτυπά τα βράχια αλύπητα και τα σπάει. Τρίβει τις πέτρες μεταξύ τους και τις κάνει άμμο. Τυχαία βρέθηκα εδώ. Πέταξα, κύλισα, ούτε που ξέρω. Τυχαία γνώρισα τη θάλασσα. Αν με πάρει η θάλασσα, θα ταξιδέψω. Θα κινούμαι διαρκώς, μέχρι να με εγκαταλείψει σε κάποια άλλη στεριά, Ή να κουραστώ εγώ, να ξεφουσκώσω σιγά - σιγά και να ξαπλώσω στο βυθό. Αν με αφήσει στην στεριά, θα ξεφουσκώσω και σιγά - σιγά θα γίνω σκουπίδι ή θα θαφτώ Ή θα με βρει ένας σκύλος, ένα παιδάκι, και θα μείνω παιχνίδι. Τουλάχιστον, η επιλογή δεν είναι δική μου. Και ούτως ή άλλως, νωρίτερα ή αργότερα, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, η γη θα με κερδίσει.

Αχ! Να μπορούσε να με πάρει ο ουρανός και να με πάει στον ήλιο!

Suzanne

(ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ...)


Suzanne takes you down / To her place near the river / You can hear the boats go by / You can spend the night beside her / And you know that she's half crazy / But that's why you want to be there / And she feeds you tea and oranges / That come all the way from China /
And just when you mean to tell her / That you have no love to give her / Then she gets you on her wavelength / And she lets the river answer / That you've always been her lover / And you want to travel with her / And you want to travel blind / And you know that she will trust you / For you've touched her perfect body with your mind.

Jesus was a sailor / When he walked upon the water / He spent a long time watching / From his lonely wooden tower / And when he knew for certain / Only drowning men could see him / He said "All men will be sailors then / Until the sea shall free them" / But he himself was broken
Long before the sky would open / Forsaken, almost human / He sank beneath your wisdom like a stone / And you want to travel with him / And you want to travel blind / And you think maybe you'll trust him / For he's touched your perfect body with his mind.

Now Suzanne takes your hand / And she leads you to the river /She is wearing rags and feathers / From Salvation Army counters / And the sun pours down like honey / On our lady of the harbour / And she shows you where to look / Among the garbage and the flowers / There are heroes in the seaweed / There are children in the morning / They are leaning out for love
And they will lean that way forever / While Suzanne holds the mirror / And you want to travel with her / And you want to travel blind / And you know that you can trust her / For she's touched your perfect body with her mind...

---by Leonard Cohen

Δύσκολες ερωτήσεις

Οι πιο δύσκολες ερωτήσεις είναι και οι πιο κοινές:
- Τι κάνεις;
- Πως είσαι;
- Πως περνάς;

Τις ρωτάμε και μας τις ρωτάνε καθημερινά, σε σχεδόν κάθε επαφή.
Και απαντάμε:
- Καλά.
- Μια χαρά.
- Ας τα λέμε καλά...
ή σκέτο
- Εσύ;

Γιατί ρωτάμε όμως; συνήθως η απάντηση που περιμένουμε είναι:
- Καλά.
- Μια χαρά.
- Ας τα λέμε καλά...
ή σκέτο
- Εσύ;

Συνήθως, δε λέμε και δεν θέλουμε να ακούσουμε την αλήθεια...

Ήξερα μια κοπέλα που τα έλεγε μονοκόμματα:
- Γειά σου; τί κάνεις; καλά, εσυ;
Χωρίς να πέρνει ανάσα.

Ένας φίλος μου πάλι ρωτά τρεις φορές:
- Τι κάνεις;
(Καλά, εσύ;)
- Τι κάνεις;
(πηγαίνω στο γραφείο)
- Τι κάνεις;
(δεν ξέρω τι απάντηση να δώσω...)

Όταν πραγματικά μας ενδιαφέρει, ρωτάμε κάτι πιο συγκεκριμένο, ή έστω κάτι του στιλ:
- Πες μου τα νέα σου...

Γιατί θεωρούμε απαραίτητη αυτή την στιλιζαρισμένη στιχομυθία;

Γιατί θέλουμε να λέμε και να ακούμε ότι όλα πάνε καλά; Μήπως για να απαλλαγούμε από την υποχρέωση να σκευτόμαστε ο ένας τον άλλο; Η απλώς εγώ κάτι δεν έχω καταλάβει;

Ουφ! ποιανού ιδέα ήταν οι τίτλοι;

Φορτώνω το media player με ασυνάρτητα κομμάτια και τα βάζω να παίζουν σε τυχαία σειρα...

Κάποια δεν τα αντέχω και τα προσπερνάω.

Κάποια άλλα όμως, όχι πάντα τα αγαπημένα μου, αρχίζουν να με ταξιδεύουν σε δαιδαλιώδεις διαδρομές. Θυμάμαι όχι μόνο το παρελθόν μου, αλλά και όλα τα πιθανά παρελθόντα και μέλλοντα...

Ζω έρωτες που δεν είναι δικοί μου, συγκινούμαι, χαμογελάω... ταξιδεύω...

Ήμαστε άνθρωποι πριν τη μουσική;

Άτιτλο

Κρύα πόλη, σε χαιρετω...
Άλλος ένας καινούριος χρόνος με βρήκε στην αγκαλιά σου.
Ξαναγνώρισα μετά από πολύ καιρό τη νύχτα σου,
Με τα πεζοδρόμιά σου να λαμπυρίζουν σαν να ράντισαν πάνω τους εκατομμύρια αστέρια,
Με τα παγωμένα τζάμια των αυτοκινήτων,
Με τα λευκά σύννεφα να αιωρούναι μετά από κάθε ανάσα σαν μπαλονάκια σε κόμικ.
Ξαναέμαθα τα λευκά σου πρωινά.
Φεύγοντας, με αποχαιρέτισες με ένα χιονισμένο φιλί.
Θα τα ξαναπούμε ίσως την άνοιξη
Όταν δεν θα 'σαι τόσο κρύα...