Είμαστε άνθρωποι...

Έχουμε φτιάξει
την πιο περίτεχνη φωλιά...
τόσο μεγάλη που
-σχεδόν ποτέ-
δεν βγαίνουμε από εκεί.

Σχεδόν ποτέ δεν είμαστε τελείως γυμνοί
από πράγματα που φτιάξαμε εμείς...
και τόσο μακρυά τους που να μην τα βλέπουμε.

Μα φτιάξαμε και πράγματα που δεν φαίνονται,
φτιάξαμε έννοιες,
φτιάξαμε λέξεις.

Στα αυτιά μας βάζουμε όρια:
Φιλτράρουμε τους ήχους που ακούμε
μέσα από τα σχήματα των λέξεων που ξέρουμε...
(προσπάθησε να ξεχωρίσεις τις λέξεις σε μια γλώσσα που σου είναι τελείως άγνωστη!)

Χωρίζουμε την σκέψη μας σε λέξεις
και νομίζουμε πως αυτές αρκούν
για να καταλάβει ο ένας τι σκέφτεται ο άλλος.

Κοιτάμε μόνο τα άκρα
όχι τον χώρο ενδιάμεσα
- αυτόν τον συμπληρώνει η φαντασία μας.
Βλέπουμε πιότερο με την σκέψη παρά με τα μάτια.
Γι' αυτό συχνά δεν βρίσκουμε αυτό που ψάχνουμε
ενώ είναι μπροστά στα μάτια μας.

Τραγουδάμε, χορεύουμε...
ζωγραφίζουμε, πλάθουμε...
Ονειρευόμαστε ότι δεν είμαστε ζώα...

Χωρίζουμε το ένστικτο από τη λογική
ενώ το ένστικτο
είναι απλώς λογική
τόσο γρήγορη
που δεν προλαβαίνεις να την καταλάβεις
ούτε εσύ ο ίδιος.

Χωρίζουμε τον κόσμο μας σε κομμάτια,
αυθαίρετα συμφωνημένα.
Βλέπουμε μόνο τα άκρα.
Παραβλέπουμε ότι μεταξύ των δύο άκρων υπάρχει
μια εξέλιξη
που δεν είναι ούτε το ένα
ούτε το άλλο
μα και τα δύο μαζί.

Κάθε φθινόπωρο δανειζόμαστε μια ώρα
σαν τους κλέφτες, μες τη νύχτα.
Κάθε άνοιξη πρέπει να την επιστρέψουμε.