Σήμερα έλειπε η κα. Μ και η κα. Α άλλαξε λίγο το πρόγραμμα. Ήταν στην αυλή όταν πήγα να την πάρω. Παιδάκια έτρεχαν γύρω γυρω, άλλα παίζανε κουτσό, άλλα καθόταν στο παγκάκι και γέλαγαν με τη δασκάλα. Η Ζωή στεκόταν μπροστά σε μια κολώνα μόνη της. Πάντα μόνη της.
Μου το έχουν ξεκαθαρίσει από το σχολείο, δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν μαζί της. Και περιμένουμε μια παράλληλη στήριξη που δεν έρχεται.
Στην παιδική χαρά, μετά το σχολείο. Δυο κοριτσάκια λίγο μεγαλύτερα μας ακούνε να μιλάμε Αγγλικά. "What's your name?", την ρωτάει η μία. Δεν απαντάει αλλά χαμογελάει. Τις ακούω να συζητάνε μεταξύ τους πώς μπορούν να επικοινωνήσουν, με τα λίγα Αγγλικά τους, με χειρονομίες. "Καταλαβαίνει Ελληνικά", τους λέω.
- Τότε γιατί δεν μιλάει;
- Έχει κάτι που το λένε επιλεκτική αλαλία. Όταν κάποιον δεν τον ξέρει καλά, ενώ θέλει να μιλήσει, δεν της βγαίνει η φωνή.
- Αλλά θέλει να μιλήσει;
- Ναι.
Έρχονται οι γονείς τους να τις πάρουν. Η μία φεύγει, η άλλη πάει πιο 'κει στην τραμπάλα. Πάει και η δική μου και παίζουν λίγο μαζί.
Φεύγουν, και πάμε στο παγκάκι μας να φάμε.
Έξω από την παιδική χαρά είναι δυο συμμαθήτριές της που πάντα την αγριοκοιτάνε, ή την αγνοούνε επιδεικτικά...
"Mommy, I'm lonely"
