Πριν χρόνια, στο λεωφορείο, είδα έναν παππού που χαράχτηκε στη μνήμη μου.
Άσπρα μαλλιά σαν μπαμπάκι, άσπρα γένια, σκούρη μπλε τραγιάσκα.
Γαλάζια μάτια, σκούρο γαλανό, που δείχναν να έχουν ατενίσει πολλούς ήλιους... ναυτικό βλέμμα
Άσπρο δέρμα, με κατακόκκινα μάγουλα.
Πολλές ρυτίδες που όμως φαινόταν όλες καμωμένες από χαμόγελα... Κι ένα χαμόγελο που έλαμπε σαν τον ήλιο, κολλητικό, μεθυστικό σχεδόν... Φαινόταν σαν η ομορφιά της ψυχής του να έχει εξαγνίσει το πρόσωπό του...
Η σκέψη του πάντα με κάνει να χαμογελάω :)
Καλή χρονιά!
