Είμαστε άνθρωποι...

Έχουμε φτιάξει
την πιο περίτεχνη φωλιά...
τόσο μεγάλη που
-σχεδόν ποτέ-
δεν βγαίνουμε από εκεί.

Σχεδόν ποτέ δεν είμαστε τελείως γυμνοί
από πράγματα που φτιάξαμε εμείς...
και τόσο μακρυά τους που να μην τα βλέπουμε.

Μα φτιάξαμε και πράγματα που δεν φαίνονται,
φτιάξαμε έννοιες,
φτιάξαμε λέξεις.

Στα αυτιά μας βάζουμε όρια:
Φιλτράρουμε τους ήχους που ακούμε
μέσα από τα σχήματα των λέξεων που ξέρουμε...
(προσπάθησε να ξεχωρίσεις τις λέξεις σε μια γλώσσα που σου είναι τελείως άγνωστη!)

Χωρίζουμε την σκέψη μας σε λέξεις
και νομίζουμε πως αυτές αρκούν
για να καταλάβει ο ένας τι σκέφτεται ο άλλος.

Κοιτάμε μόνο τα άκρα
όχι τον χώρο ενδιάμεσα
- αυτόν τον συμπληρώνει η φαντασία μας.
Βλέπουμε πιότερο με την σκέψη παρά με τα μάτια.
Γι' αυτό συχνά δεν βρίσκουμε αυτό που ψάχνουμε
ενώ είναι μπροστά στα μάτια μας.

Τραγουδάμε, χορεύουμε...
ζωγραφίζουμε, πλάθουμε...
Ονειρευόμαστε ότι δεν είμαστε ζώα...

Χωρίζουμε το ένστικτο από τη λογική
ενώ το ένστικτο
είναι απλώς λογική
τόσο γρήγορη
που δεν προλαβαίνεις να την καταλάβεις
ούτε εσύ ο ίδιος.

Χωρίζουμε τον κόσμο μας σε κομμάτια,
αυθαίρετα συμφωνημένα.
Βλέπουμε μόνο τα άκρα.
Παραβλέπουμε ότι μεταξύ των δύο άκρων υπάρχει
μια εξέλιξη
που δεν είναι ούτε το ένα
ούτε το άλλο
μα και τα δύο μαζί.

Κάθε φθινόπωρο δανειζόμαστε μια ώρα
σαν τους κλέφτες, μες τη νύχτα.
Κάθε άνοιξη πρέπει να την επιστρέψουμε.

Μουσικό διάλειμμα...

Αρχικά, ήθελα το τραγούδι να συνοδέψει τις λέξεις...

Μετά έχασα τις λέξεις και μου έμεινε το τραγούδι...
Είναι ενός καινούριου παλιού φίλου μου...
Τον είχα χάσει, μα δεν τον είχα ξεχάσει...
Ούτε αυτόν, ούτε τα τραγούδια του...
Τον ξαναβρήκα τυχαία...
Για καλή μου τύχη...

ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

Μουσική: Γιάννης Στύλιος
Λόγια: Ρηνιώ Κυριαζή - Γιάννης Στύλιος

Την ελπίδα θα την ονειρευτούμε μάτια μου

και το φως και τον ήλιο μας

τις κιθάρες και τα μαντολίνα μας

γιατί τ΄ όνειρο αυτό είναι όλα.

Τ΄ όνειρο είναι πάνω απ΄ όλα μάτια μου

και μαζί σου ονειρεύομαι

και ζω τα παιδικά μου παραμυθία

και ζω στα παιδικά μου παραμυθία .

Η βάρκα μου φτεράκι είναι μάτια μου στις πνοές των ανέμων σου,

μάγισσες, μαγεύουν την αγάπη μου, πλανεύεται τ΄ αστέρι στο βυθό.

Η ανάσα σου στο μέτωπο μου μάτια μου

που σαν θεός μ΄ αγγίζει και πονά

στην αγκαλιά σου κράτα με, ταξίδεψε,

εκεί όπου ο έρωτας μεθά.

Και σαν βρεθώ στους ουρανούς σου μάτια μου

στα χέρια σου θα αποκοιμηθώ,

γλυκά, καθώς παράδεισος θα γίνεται

αυτή η κόλαση που ζω.

Την ελπίδα θα την ονειρευτούμε μάτια μου και το φως το φεγγάρι μας,

τις κιθάρες και τα μαντολίνα μας γιατί τ΄ όνειρο αυτό είναι όλα.

Ο κύκλος των χαμένων κορμιών

Χορεύετε κυκλικά
μόνο που δεν είναι ακριβώς χορός.
Είσαστε πιο κοντά, κολλημένο το στήθος του ενός με την πλάτη του άλλου.
Μπροστάρης δεν υπάρχει - ούτε τελευταίος.
Μια αλληλουχία γυμνών κορμιών που στροβιλίζουν αέναα.
Ο ένας μέσα στον άλλον.
Κάθε τόσο, ο κύκλος ανοίγει, και ο χορός γίνεται Τσάμικος.
Βαρύς χορός, αντρίκιος. Επιδεικτικός.
Ένας - ένας βγαίνετε μπροστάρης - φιγούρες εντυπωσιασμόυ!
"Κοίτα με" μας λέτε.
"Κοίτα με, είμαι ο καλύτερος, είμαι ο δυνατότερος. Είμαι ο ιδανικός."
Μα για λίγο μόνο.
Μετά, ευτυχώς, καταφέρνουμε να σας εντάξουμε πάλι στον κύκλο.
Είσαστε όλοι εδώ.
Όλοι εσείς που μας αφήσατε να απορούμε "Γιατί;" και "Μήπως έφταιγα εγώ;"
Να σας το πω ξεκάθαρα;
... ντρέπομαι...

Νύστα...

Δεν κοιμήθηκα χθες, κι είναι τόσο γλυκιά η νύστα...
Τόσο γλυκιά, που σχεδόν δεν θέλω να κοιμηθώ.
Το μυαλό μου έχει μουδιάσει όμορφα.
Οι σκέψεις έχουν αδειάσει.
Τα προβληματα φαίνονται απόμακρα...
Δεν θέλω να κοιμηθώ.
Δεν θέλω να ονειρευτώ.
Θέλω μόνο να νυστάζω γλυκά.

7 τρικλοποδιές

Μετά από πρόσκληση του axis mundi, σας παραθέτω τα 7 μεγαλύτερα μειονεκτήματά μου, σε τυχαία σειρά:

1) Είμαι αναβλητική. Σχεδόν ποτέ δεν θα κάνω κάτι πριν την απολύτως τελευταία στιγμή. Κάθε τόσο με πιάνουν αναλαμπές και αποφασίζω να οργανώσω καλύτερα τον χρόνο μου, αλλά... το αφήνω για αύριο...
2) Είμαι αναποφάσιστη. Η μάλλον, δεν είμαι σίγουρη αν είμαι. Όχι, τελικά είμαι. Η μήπως όχι; Δεν ξέρω... νομίζω, χωρίς να είμαι βέβαιη, ότι μάλλον είμαι αναποφάσιστη... (my final answer is a definite maybe!)
3) Βγαίνω εκτός εαυτού. Όχι εύκολα, αλλά έντονα. Σε σημείο που οι γνωστοί μου ξαφνικά συνειδητοποιούν πως δεν με ξέρουν. Κατά κανόνα, είμαι ήρεμος άνθρωπος. Δεν εκνευρίζομαι εύκολα. Όταν όμως κάποιος ξεπεράσει τα όριά μου... μιλάμε για κατάσταση Dr Jekyll and Mr Hyde. Και συνήθως δεν μετανιώνω κιόλας.
4) Έχω ταυτόχρονα χαμηλή αυτοεκτίμηση και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου - δεν συμβιβάζονται εύκολα αυτά τα δύο...
5) Είμαι ακατάστατη. Εώς τραγικά ακατάστατη. Η μάλλον, δεν μπορώ να βρω τη χρυσή τομή μεταξύ τάξης και χάους. Για παράδειγμα, τα βιβλία μου είναι ταξινομημένα ανά είδος, ανά συγγραφέα (αλφαβητικά) και χρονολογικά. Το γραφείο μου όμως είναι μια χαοτική στοίβα χαρτιών και ετερόκλητων αντικειμένων, στην οποία είναι αδύνατον να εντοπίσει κάτι άλλος εκτός από εμένα. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.
6) Είμαι επιρρεπής στον πειρασμό. Αν κάτι δεν αντιτίθεται στις πιο βαθιά ριζωμένες μέσα μου ηθικές αξίες μου, συχνά θα το κάνω κι ας ξέρω πως είναι λάθος.
7) "Βολεύομαι" πολλές φορές και διαιωνίζω καταστάσεις που δεν με ικανοποιούν γιατί φοβάμαι να τα γκρεμίσω όλα και να αρχίσω από την αρχή.


Προσπάθησα να βρω τα πιο αδιαμφισβήτητα μειονεκτήματά μου, αυτά που δεν μπορώ να φανταστώ να μου λέει κανείς πως είναι προτερήματα. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα, αλλά το παιχνίδι ζητάει 7.

Ceralex, panoptis, Νίκος Κ., μήπως θέλετε να παίξετε κι εσείς; Εσύ, Γιάννη;

Silence

Hello darkness, my old friend,
darkness... darkness is my friend... I have known it and embraced it for so long, it is my friend...
I've come to talk with you again,
there are secrets I can only share with you, they belong to you, they are dark...
Because a vision softly creeping,
gradually, gradually it crept up on me, it did not ambush me, I expected it when it came...
Left its seeds while I was sleeping,
I was asleep, but it was not a dream, it was a vision, it left in my mind the seeds of doubt and uncertainty...
And the vision that was planted in my brain
because the seed fell on fertile ground...
Still remains
much as I try to banish it...
Within the sound of silence.
so I try to drown it in music...

In restless dreams I walked alone
...but are we ever anything but alone?
Narrow streets of cobblestone,
comforting and treacherous at the same time...
neath the halo of a street lamp,
bleeding its light into you, into the darkness...
I turned my collar to the cold and damp
but could not stop it from seeping in...
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
sending curlicues of light and pain into my mind...
That split the night
cleaving you in twain...
And touched the sound of silence.
making me see it for the first time...

And in the naked light I saw
as though a fog was lifted from my eyes...
Ten thousand people, maybe more.
scurrying, tucked into their collars, looking at the ground in front of their feet...
People talking without speaking,
their lips opening and closing, their words empty and hollow...
People hearing without listening,
performing two concurrent monologues and calling it conversation...
People writing songs that voices never shared
limited to echoing within their minds...
And no one dared
no one, including me...
Disturb the sound of silence.
that dulled the eyes and froze the hearts...

Fools said I,you do not know
and I am just beginning to learn...
Silence like a cancer grows.
stealthily at first, until it is too big to fight...
Hear my words that I might teach you,
don't just hear, but truly listen...
Take my arms that I might reach you.
don't turn your backs to me...
But my words like silent raindrops fell,
not on earth, that would welcome them, but on cobbles, that refused them...
And echoed
splashing back up towards me...
In the wells of silence
that people gladly, nay eagerly, drank from...

And the people bowed and prayed
never once lifting their heads toward the sky...
To the neon God they made.
but refused to look at...
And the sign flashed out its warning,
which failed to gain attention...
In the words that it was forming.
to no avail...
And the sign said, the words of the prophets
who they called ignorant or crazy...
Are written on the subway walls
under your cover and with your help...
And tenement halls.
deemed unworthy of their gaze...
And whispered in the sounds of silence.

Η κορνίζα

Από μικρή έπαιζα με τις λέξεις. Τις έριχνα στο τετράδιό μου, χύμα, ανορθόγραφα, με ζωγραφιές, με μουντζούρες. Άδειαζα τις σκέψεις μου στο χαρτί μπας και καταφέρω να τις βάλω σε μια τάξη. Έγραφα και στιχάκια (ποιήματα τα έλεγα τότε). Ένα ποίημά μου (ήμουν 9 όταν το έγραψα) το κορνίζωσαν οι γονείς μου και το έβαλαν στον τοίχο. Ήταν ένα ποίημα για τον πατέρα μου και πόσο μου έλειπε όταν έφευγε στα συχνά του ταξίδια. Για χρόνια έπρεπε να ζω τον εξευτελισμό να έρχονται καλεσμένοι στο σπίτι και ο πατέρας μου, όλο καμάρι, να τους το δείχνει. Για χρόνια ήξερα ότι άκουγα ανειλικρινή σχόλια - στο κάτω - κάτω, τι λες σ' έναν περήφανο πατέρα, και ειδικά μπροστά στο παιδί; Το πιο εφιαλτικό ήταν μια φορά που έβαλε μια φίλη του φιλόλογο (καθηγήτρια πανεπιστημίου no less) να του πει την άποψή της. Στο κάτω - κάτω, τι ήταν αυτό που είχα γράψει; Μια σαχλαμάρα ενός μικρού παιδιού... δεν ήταν ποτέ αρκετά αντικειμενικός να καταλάβει ότι δεν ήταν το γραπτό μου που είχε αξία γι' αυτόν, αλλά τα συναισθήματα που εξέφραζα. Ξαναδιαβάζοντάς το ανά τα χρόνια, ποτέ δεν σταμάτησα να ντρέπομαι για αυτό. Είναι ακόμα εκεί, στον ίδιο τοίχο...

Με ποιό τραγούδι θα' λεγες "Σ΄ αγαπώ";

Από παιχνίδι σε παιχνίδι πάω, αλλά όπως ήξερε η ceralex, σε αυτό ειδικά δεν μπορώ να αντισταθώ :)

Οι κανόνες: Διαλέγεις ένα ή δυο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες το σ’αγαπώ στον-ην σύντροφο σου ή κάποιον-α που σε ενδιαφέρει. Σε περίπτωση που επιλέξεις δύο κομμάτια, απαραιτήτως το ένα θα πρέπει να έχει αντρικά και το άλλο γυναικεία φωνητικά. Δεν υπάρχει περιορισμός ανάμεσα σε σόλο καλλιτεχνές ή γκρουπς, βάζετε ότι σας εκφράζει περισσότερο. Προσοχή, οι Prince και Mika θα θεωρηθούν γυναικείες φωνές οπότε αυτόματα η συμμετοχή σας κηρύσσεται άκυρη.

... And the winner is...

Σαν με κοιτάς
ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου, φωτιά
καίγομαι μέσα στη δική σου τη ματιά
λιώνω σαν φλόγα την αυγή σαν με κοιτάς.

Σαν με κρατάς
είναι τα μπράτσα σου μια θάλασσα πλατιά
που μέσα χάνομαι και πνίγομαι βαθιά
μες στα μαβιά της τα νερά Σαν με κρατάς

Μη μου μιλάς
νιώσε στα στήθη μου τους κτύπους της καρδιάς
μες στην παλάμη μου το ρίγος της νυχτιάς
να μ' αγαπάς, να μ' αγαπάς, να μ' αγαπάς.

Και σ' αγαπώ
δεν έχω τίποτ' άλλο, τίποτα να πω
το καλοκαίρι αυτό θα σβήσω, θα χαθώ
άσε με απλά να σ' αγαπώ, να σ' αγαπώ.

Πολύ θα ήθελα να ακούσω με ποιο τραγούδι θα 'λεγαν "Σ' αγαπώ"
ο Akon
o Axis Mundi
o Νικος Κ.
ο Π.
το Patsiouri