Επιλεκτική αλαλία

 Σήμερα έλειπε η κα. Μ και η κα. Α άλλαξε λίγο το πρόγραμμα. Ήταν στην αυλή όταν πήγα να την πάρω. Παιδάκια έτρεχαν γύρω γυρω, άλλα παίζανε κουτσό, άλλα καθόταν στο παγκάκι και γέλαγαν με τη δασκάλα. Η Ζωή στεκόταν μπροστά σε μια κολώνα μόνη της. Πάντα μόνη της. 

Μου το έχουν ξεκαθαρίσει από το σχολείο, δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν μαζί της. Και περιμένουμε μια παράλληλη στήριξη που δεν έρχεται. 

Στην παιδική χαρά, μετά το σχολείο. Δυο κοριτσάκια λίγο μεγαλύτερα μας ακούνε να μιλάμε Αγγλικά. "What's your name?", την ρωτάει η μία. Δεν απαντάει  αλλά χαμογελάει. Τις ακούω να συζητάνε μεταξύ τους πώς μπορούν να επικοινωνήσουν, με τα λίγα Αγγλικά τους, με χειρονομίες. "Καταλαβαίνει Ελληνικά", τους λέω. 

- Τότε γιατί δεν μιλάει; 

- Έχει κάτι που το λένε επιλεκτική αλαλία. Όταν κάποιον δεν τον ξέρει καλά, ενώ θέλει να μιλήσει, δεν της βγαίνει η φωνή. 

- Αλλά θέλει να μιλήσει; 

- Ναι.

Έρχονται οι γονείς τους να τις πάρουν. Η μία φεύγει, η άλλη πάει πιο 'κει στην τραμπάλα. Πάει και η δική μου και παίζουν λίγο μαζί. 

Φεύγουν, και πάμε στο παγκάκι μας να φάμε. 

Έξω από την παιδική χαρά είναι δυο συμμαθήτριές της που πάντα την αγριοκοιτάνε, ή την αγνοούνε επιδεικτικά...

"Mommy, I'm lonely"

Πριν χρόνια

Πριν χρόνια, στο λεωφορείο, είδα έναν παππού που χαράχτηκε στη μνήμη μου.

Άσπρα μαλλιά σαν μπαμπάκι, άσπρα γένια, σκούρη μπλε τραγιάσκα.

Γαλάζια μάτια, σκούρο γαλανό, που δείχναν να έχουν ατενίσει πολλούς ήλιους... ναυτικό βλέμμα

Άσπρο δέρμα, με κατακόκκινα μάγουλα.

Πολλές ρυτίδες που όμως φαινόταν όλες καμωμένες από χαμόγελα... Κι ένα χαμόγελο που έλαμπε σαν τον ήλιο, κολλητικό, μεθυστικό σχεδόν... Φαινόταν σαν η ομορφιά της ψυχής του να έχει εξαγνίσει το πρόσωπό του...

Η σκέψη του πάντα με κάνει να χαμογελάω :)

Καλή χρονιά!

Τα κάλαντα

Μια παρέα παιδιών, μεταξύ των οποίων ο αδελφός της βαφτιστήρας μου και ένας άλλος που τον ξέρω απ' όταν γεννήθηκε, αποφάσισαν φέτος να βγουν να πουν τα κάλαντα. Μεγάλα παιδιά, πρώτη με τρίτη Λυκείου. Μεγάλη παρέα, γύρω στους δεκατέσσερεις. Μελόντικα, φλάουτο, κύμβαλα, κόρνο, τρομπέτα, σάλπιγγα... και πολλά άλλα... Μια μεγάλη μελωδική παρέα μεγάλων παιδιών, να περιφέρονται στους δρόμους της πόλης... Μαντέψτε πόσα λεφτά έβγαλαν...

Μαντέψτε...

Δεν τα δέχονταν!

Το έκαναν απλά για την χαρά του να τα πούνε!

At some time, they will come and tell you

that they believe you, they love you

and that they want you;

Keep your mind on the child,

lock the door with the key;

they're lying.

At some time, learned men will come,

speech artists and wordsmiths,

to convince you.

Keep your mind on the child,

lock the door with the key;

they will sell you out.

And when the times come

that the candle is blown out

in the wind,

Defend the child,

because if the child survives,

there's hope...

Έχω ξεχάσει...

Ξύπνησα απότομα από όνειρο θολό.
Απεγνωσμένα προσπαθώ να θυμηθώ...
δεν είσαι δίπλα μου, μα εγώ σε νιώθω εδώ...

Το σώμα μου έχει τη δική σου μυρωδιά.
Με μεταφέρει στη ζεστή σου αγκαλιά
και αντιστέκομαι στα άδηλα φιλιά.

Το σπίτι άδειο, μα η δική σου η φωνή
σαν μαχαιριά, σαν φλόγα, μέσα στη σιγή
μέσα στο νου μου ολοένα αντηχεί.

Χτυπάει η καρδιά μου στο δικό σου το ρυθμό
και τριγυρνώ με το κεφάλι μου σκυφτό...
ψάχνω έναν χώρο μες στη σκέψη να κρυφτώ.

Όσο κι ας καίγομαι σε σένα ν' αφεθώ.
δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, πως να σου δοθώ...
μη μου θυμώνεις, έχω ξεχασει ν' αγαπώ...

τελεσίγραφο

5 η ώρα το πρωί, και ίσως να είναι η σωστή ώρα...

Στο τζάκι, τα αποκαΐδια μιας φωτιάς που καίει από νωρίς βγάζουν λίγη ζέστη, μα δεν αρκεί πια για να διώξει το κρύο...

Μια φωτιά που δεν την ταΐζεις, σβήνει.

Μια φωτιά που δεν την σκαλίζεις, σβήνει.

Κι εκεί που φοβάσαι πως αν την πειράξεις θα χαλάσει,
την αφήνεις από τον φόβο σου να πεθαίνει,
και για να μην χάσεις αυτό που έχεις,
καταλήγεις στο τέλος να μην έχεις τίποτα...
Και σου αξίζει να κρυώνεις.

Αν είσαι τυχερός, το καταλαβαίνεις πριν σβήσει και η τελευταία σπίθα, και βάζεις άλλο ένα ξύλο. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Πρέπει και να φυσήξεις. Πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου να την πείσεις πως δεν πρέπει να σβήσει. Και μερικές φορές, ίσως χρειάζεται και να καείς.

Αλλά...

Κάποια στιγμή πρέπει να το πάρεις απόφαση πως ήρθε η ώρα της να σβήσει...

Όταν γυρίσει ο αέρας,
και ο καπνός αρχίζει να σε πνίγει,
να σε τυφλώνει,
να σου τσούζει τα μάτι,
μέχρι που νιώθεις πως θα χρειαστείς έναν χείμαρρο από δάκρυα για να στα ξεθολώσει.

Βάζω κι εγώ άλλο ένα ξύλο - κι αυτή την φορά, υπόσχομαι στον εαυτό μου πως θα είναι το τελευταίο.

Την φωτιά δεν πρέπει να την φοβάσαι,
πρέπει να την αγαπάς,
να την καταλαβαίνεις
και να την σέβεσαι.
Πρέπει να την πλησιάζεις και να την απολαμβάνεις.

Τελεσίγραφο.

Καλές γιορτές!

Στην αντίπερα μεριά του ωκεανού...

Ο άντρας της έφευγε για το μέτωπο, και έπαιρνε μαζί του το μουλάρι. Και αυτή πως θα τα έφερνε βόλτα, με δυο μωρά στην κούνια κι ένα στην κοιλιά; Ο αγαπημένος αδελφός της, φθισικός, στο δίπλα σπίτι σιγοσβήνει. Για να τον δει, ούτε κουβέντα - κι άμα κολλήσουν τα μωρά; Μέσα απ' τον τοίχο του μιλάει...

Στην αντίπερα μεριά του ωκεανού, αυτός, μικρός ακόμα για να μπει στον πόλεμο, εκπαιδεύεται πιλότος. Αυτή, 16 χρονών, την διώχνει ο πατέρας της απ' το σπίτι τους, γιατί αρνείται να σταματήσει το σχολείο και να βρει δουλειά.

--------------------------
Χρόνια μετά
--------------------------

Ξύπνησε το πρωί, με το που χάραξε. Σηκώθηκε και άναψε το τζάκι, να βράσει γάλα για τα παιδιά. Ξύπνησε τα μεγάλα. Τον πρώτο τον άφησε σπίτι για να προσέχει τα μωρά, τα δυο επόμενα τα πήρε στο χωράφι μαζί της. Ο άντρας έλειπε σε αγώι.

Στην αντίπερα μεριά του ωκεανού, το νεαρό ζευγάρι επιστρέφει απ' το μπαρ.

---------------------------

Ο γιος τους ο μεγάλος πάει γυμνάσιο. Φεύγει απ' το σπίτι, 12 χρονών παιδί, να πάει στην πόλη. Σε λεωφορείο πρώτη φορά, πρώτη φορά ακούει ραδιόφωνο. Το τραγούδι αυτό, ποτέ δεν θα το ξεχάσει. Θα πάει να μείνει με ξαδέρφια του, 2-3 χρόνια μεγαλύτεροι αυτοί, 40 χιλιόμετρα περπάτημα σαν θέλει να δει τους γονείς του, ξυπόλυτος. Απ' το υστέρημά τους ό,τι μπορούν του στέλνουν. Είναι έξυπνο παιδί, τα παίρνει τα γράμματα, θα πάει μπροστά.

Στην αντίπερα μεριά του ωκεανού, η γυναίκα έγκυος 7 μηνών στο δεύτερο παιδί, κάνει θαλάσσιο σκι και πέφτει, γεννάει πρόωρα.

---------------------------

Τώρα ο μεγάλος φεύγει για Αθήνα να σπουδάσει, με υποτροφία. Ο πρώτος από το χωριό. Το καμάρι και η ελπίδα των γονιών του.

Στην αντίπερα μεριά του ωκεανού, λένε στην κόρη τους (την πρώτη) να είναι πιο κοινωνική, να είναι πιο αθλητική, να βγάλει επιτέλους τη μύτη της από τα βιβλία.

----------------------------

Ο γιος τους φεύγει για Αμερική, αυτή τη φορά με διπλή υποτροφία: μια από 'δω και μια από κει. Τα αγγλικά τα έμαθε σ' ένα χρόνο.

Στην αντίπερα όχθη του ωκεανού, αυτή αναρωτιέται γιατί δεν χορεύουν οι φίλες της με τον μόνο μαύρο συμμαθητή τους, αφού χορεύει πολύ καλύτερα απ' όλους τους άλλους...

-----------------------------

Αυτός βλέπει να όνειρά του να υλοποιούνται. Αυτή βλέπει τα δικά της να καταπιέζονται...

-----------------------------

Βρεθήκανε κάποια στιγμή στην ίδια πόλη, και μια κοινή γνωστή τους γνώρισε.

-----------------------------

Τώρα παντρεύονται, στην αντίπερα μεριά του ωκεανού, και οι γονείς του δεν μπορούν να είναι εκεί. Την νύφη όμως την ξέρουνε, την έφερε να τους γνωρίσει. Κι ας μην μιλάει τη γλώσσα τους, την αγαπήσανε και τους αγάπησε - η μάνα του, ούτως ή άλλως, κουφή τα τελευταία χρόνια, αλλιώς έχει μάθει να διαβάζει τους ανθρώπους.

------------------------------

Εκεί, στην αντίπερα μεριά του ωκεανού, έκαναν τρία παιδιά - το δεύτερο δεν έζησε. Μα σαν γεννήθηκε το τρίτο - όπως της είχε πει εξ' αρχής - γυρίσαν πίσω.

Στην αντίπερα μεριά του ωκεανού τώρα μένει η δική της οικογένεια.

-------------------------------

Μόνο στίχοι

Παραβιάζοντας λίγο τους κανόνες του παιχνιδιού στο οποίο με κάλεσε η ceralex, δεν βάζω δικά μου λόγια, αλλά μόνο ανάκατους στίχους από τους Συνήθεις Υπόπτους...
Αχ! και να μπορούσα
έστω για λίγο
να σε μοιραστώ από μακριά...
για μια στιγμή να γελαστώ
και να ξεχάσω, να αρνηθώ
πως είμαι μόνος...

Θέλω να σε πάρω αγκαλιά,
ψέμματα καινούρια να εφεύρω πάλι
και σε μια γωνιά εγώ κι εσύ
να πιούμε απ΄το ίδιο μπουκάλι...

Πίνω απ' τη σιωπή σου μια γουλιά
σαν καυτό σφηνάκι να με πάρει
μέσα από του φόβου τη φωλιά,
μα μίλα μου, ακόμη αν κι αύριο ξεχάσεις
όσα πιστεύεις κι όσα έχεις πει....

"Καλή σου νύχτα, και να μ' αγαπάς..."
τα λόγια σου απ' τον παράδεισο να 'ρχονται μοιάζουν.
Στην ασπρόμαυρη ζωή μου για λίγο τα χρώματα αλλάζουν.

κι είναι, λέω, ο παράδεισος για μας,
αγάπη μου μικρή
να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί...


κόκκινο θολό φεγγάρι
θέλω να πιω μαζί σου ένα τσιγάρο
ζωή
απ' τον παράδεισο
καλή σου νύχτα
ημερολόγιο


Καλώ με τη σειρά μου τους:
Psykasso (κι ας σου έφαγε τον Γιάννη η Ceralex),
και
Νίκος Κ (θέλω να δω ιστορία με Παπακωσταντίνου :-)!)

Οι κανόνες είναι απλοί:

1. Διαλέγεις όσα τραγούδια θέλεις από έναν καλλιτέχνη, άντρα ή γυναίκα, έλληνα ή ξένο, οποιουδήποτε ρεπερτορίου.

2. Σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία. 10-20 γραμμές είναι αρκετές, αλλά μέχρι όσο θες.

3. Εντάσσεις μες στην ιστορία σου στίχους από αυτά τα τραγούδια και τους επισημαίνεις ώστε να καταλαβαίνουμε ποιοι είναι.

4. Αν μπορείς συνοδεύεις την ανάρτησή σου με τους ανάλογους ήχους.

5. Καλείς κι άλλους να σου πουν τη δικιά τους Μουσική Ιστοριούλα.

Ερωτηματολόγιο

Ο Νίκος Κ ρωτάει ποια είμαι τελικά... θα προσπαθήσω να απαντήσω λοιπόν στα ερωτήματά του:

1. Όνομα: eM.
2. Γενέθλια: 3/8
3. Ζώδιο: Όποιος ασχολείται, μπορεί να το καταλάβει από την προηγούμενη απάντηση :)
4. Χρώμα μαλλιών: Καστανά
5. Χρώμα ματιών: Καστανά
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Κάθε φορά έτσι νομίζω. Μετά δεν είμαι σίγουρη...
7. Είδος μουσικής που ακούς: καλή
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Φάντομ Ντακ
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? Ο Α. και η Ε. στο Μεξικό
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Θέλω καφέ!
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Τα τσιγάρα μου
12. Τί έχεις στον τοίχο σου; Ημερολόγιο (πάντα στη λάθος σελίδα) και παλιές φωτογραφίες
13. Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου; Κουτιά με ρούχα και βαλίτσες
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Την πάπια
15. Αγαπημένος αριθμός: 3
16. Αγαπημένο όνομα: Άγης
17. Τα χόμπι σου: να δημιουργώ
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Στη Χαβάη
19. Μια ευχή για το μέλλον: Μια ευχή για το παρόν δεν γίνεται;
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες; Δεν υπάρχει απλή απάντηση σε αυτή την ερώτηση, εξαρτάται: θα μπορώ μόνο να παρατηρώ; θα μπορώ να αλλάξω τα πράγματα; θα μπορέσω να γυρίσω πίσω;
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: τον φορητό σκληρό δίσκο μου
22. Αγαπημένο λουλούδι: τριαντάφυλλο
23. Αγαπημένη σειρά: Malcolm in the middle
24. Αγαπημένη ταινία: La Cité des enfants perdus
25. Αγαπημένο τραγούδι: κάθε 5 λεπτά αλλάζει...
26. Aγαπημένο βιβλίο: μου είναι αδύνατον να διαλέξω ένα!
27. Αγαπημένο ζώο: Λιοντάρι
28. Αγαπημένο ρούχο: Η ροζ πιτζάμες μου που τις έχω 17 χρόνια
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: τι μανία είναι αυτή να διαλέξω ένα αγαπημένο από το κάθε είδος; Τι εννοείς όταν λες καλλιτέχνης; Γλύπτης, ζωγράφος, φωτογράφος, τραγουδιστής, συνθέτης, ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, (...); και από όλα αυτά, χώρια αυτά που δεν αναφέρω, πρέπει να διαλέξω έναν αγαπημένο;!;
30. Αγαπημένο χρώμα: octiron
31. Αγαπημένο φαγητό: Γιουβαρλάκια αυγολέμονο
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι; Dilbert
33. Κακή συνήθεια: Διακόπτω
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Δεν φοβάμαι να δοκιμάζω καινούρια πράγματα
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Ένα μόνο; Ολόκληρο blogoπαίχνιδο έχω παίξει με τα ελαττώματά μου!
36. Συνηθισμένη ατάκα: Δε με στρέει!!
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Δεν ξέρω... υπάρχει δουλειά που να σε πληρώνουν να διαβάζεις;
38. Μεγαλύτερος φόβος: Να σκοτώσω κάποιον κατά λάθος
39. Η καλύτερη pizza: Μαργαρίτα με μπέικον
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: Μεγάλη χαρά και μεγάλος μπελάς

Αλλά αυτή είμαι τελικά; Ούτε εγώ δεν είμαι σίγουρη... και αν απαντούσα αύριο, ίσως παραπάνω από τις μισές απαντήσεις μου να ήταν διαφορετικές...

Θέλω

Θέλω και δεν θέλω.
Θα ήθελα να μη θέλω και να θέλω
Να μη θέλω αυτό που θέλω
και να θέλω αυτό που δεν θέλω
Δεν θέλω να μη θέλω
ούτε θέλω να θέλω
Θα ήθελα να μη θέλω να θέλω.
Θα ήθελα να θέλω να μη θέλω.
Θα ήθελα να μην ήθελα να θέλω αυτό που θέλω.
Θα ήθελα να μην ήθελα να θέλω αυτό που δεν θέλω.
Θα ήθελα να θέλω να θέλω αυτό που θέλω.
Θα ήθελα να μη θέλω να μη θέλω αυτό που δεν θέλω.
Αλλά θέλω και δεν θέλω.
Και δεν θέλω πια να το σκέφτομαι.

Την αρχή...

Την αρχή την έκανε ο Σταύρος...
Ο Σταύρος κάλεσε την Tassoula...
Η tassoula κάλεσε την Μαριλένα...
Η Μαριλένα κάλεσε την Roadartist...
H roadartist κάλεσε την Mane-tarious...
H mane-tarious κάλεσε την Incontinentia...
Η Incontinentia κάλεσε τον Urban...
Ο Urban κάλεσε την Daria Pavlovna...
Η οποία κάλεσε, μεταξύ άλλων, κι εμένα
να συμπληρώσουμε το ερωτηματολόγιο που μοίρασε η Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας στην έκθεση "Φαντασία της πραγματικότητας" πριν 2 χρόνια:

1) Γιατί κλαις;
Γιατί μπορώ.
2) Γιατί δεν κλαις;
Ποιός σου είπε ότι δεν κλαίω;
3) Πού είναι ο βάλτος;
Είναι μυστικό!
4) Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Εγώ, στο μυαλό μου
5) Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Πίσω από τα μάτια μου
6) Περιφρονείς κάτι;
Την αδιαφορία
7) Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Το ίδιο άτομο;
8) Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Γιατί υπάρχουν "ψώνια"
9) Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Τότε γιατί τα βάλατε; Άλλο τα έργα τέχνης, άλλο τα "έργα τέχνης"...
10) Do you remember revolution?
I'm still revolving, along with the earth...
11) Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Το πιθανότερο είναι να το έβλεπα κατόπιν εορτής...
12)Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Θα πάππουνα τον σκοτό μου αν το πάμι δεν έτζαγε από τον σπάγο!
13) Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Ναι
14) Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο;
Όχι, ο αστυνόμος είναι μέσα μου (παρέα με το δεσμοφύλακα)
16) Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Δεν ξέρω - πόσο μεγάλη είναι; Πόση ώρα θα μου πάρει;
17) Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;
Όχι (δες απάντηση 14) αλλά θα του πέταγα τα εκλέρ στη μάπα!
18) Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ΄αστέρια;
Όχι, θα σου έδειχνα τα αστέρια.
19) Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Όχι. Ποτέ δεν θα έκανα τη θλίψη μου δηλητήριο για τους γύρω μου...

*edit: Μόλις είδα ότι μου λείπει η ερώτηση 15, την βάζω εδώ και αλλάζω την αρίθμηση πιο πάνω:
15) .........
@@@####?????!!!!

Θα ήθελα να δω τις απαντήσεις του Akon, του Axis Mundi, του Αντώνη και του Νίκου Κ., αν θέλουν να παίξουν...

Είμαστε άνθρωποι...

Έχουμε φτιάξει
την πιο περίτεχνη φωλιά...
τόσο μεγάλη που
-σχεδόν ποτέ-
δεν βγαίνουμε από εκεί.

Σχεδόν ποτέ δεν είμαστε τελείως γυμνοί
από πράγματα που φτιάξαμε εμείς...
και τόσο μακρυά τους που να μην τα βλέπουμε.

Μα φτιάξαμε και πράγματα που δεν φαίνονται,
φτιάξαμε έννοιες,
φτιάξαμε λέξεις.

Στα αυτιά μας βάζουμε όρια:
Φιλτράρουμε τους ήχους που ακούμε
μέσα από τα σχήματα των λέξεων που ξέρουμε...
(προσπάθησε να ξεχωρίσεις τις λέξεις σε μια γλώσσα που σου είναι τελείως άγνωστη!)

Χωρίζουμε την σκέψη μας σε λέξεις
και νομίζουμε πως αυτές αρκούν
για να καταλάβει ο ένας τι σκέφτεται ο άλλος.

Κοιτάμε μόνο τα άκρα
όχι τον χώρο ενδιάμεσα
- αυτόν τον συμπληρώνει η φαντασία μας.
Βλέπουμε πιότερο με την σκέψη παρά με τα μάτια.
Γι' αυτό συχνά δεν βρίσκουμε αυτό που ψάχνουμε
ενώ είναι μπροστά στα μάτια μας.

Τραγουδάμε, χορεύουμε...
ζωγραφίζουμε, πλάθουμε...
Ονειρευόμαστε ότι δεν είμαστε ζώα...

Χωρίζουμε το ένστικτο από τη λογική
ενώ το ένστικτο
είναι απλώς λογική
τόσο γρήγορη
που δεν προλαβαίνεις να την καταλάβεις
ούτε εσύ ο ίδιος.

Χωρίζουμε τον κόσμο μας σε κομμάτια,
αυθαίρετα συμφωνημένα.
Βλέπουμε μόνο τα άκρα.
Παραβλέπουμε ότι μεταξύ των δύο άκρων υπάρχει
μια εξέλιξη
που δεν είναι ούτε το ένα
ούτε το άλλο
μα και τα δύο μαζί.

Κάθε φθινόπωρο δανειζόμαστε μια ώρα
σαν τους κλέφτες, μες τη νύχτα.
Κάθε άνοιξη πρέπει να την επιστρέψουμε.

Μουσικό διάλειμμα...

Αρχικά, ήθελα το τραγούδι να συνοδέψει τις λέξεις...

Μετά έχασα τις λέξεις και μου έμεινε το τραγούδι...
Είναι ενός καινούριου παλιού φίλου μου...
Τον είχα χάσει, μα δεν τον είχα ξεχάσει...
Ούτε αυτόν, ούτε τα τραγούδια του...
Τον ξαναβρήκα τυχαία...
Για καλή μου τύχη...

ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

Μουσική: Γιάννης Στύλιος
Λόγια: Ρηνιώ Κυριαζή - Γιάννης Στύλιος

Την ελπίδα θα την ονειρευτούμε μάτια μου

και το φως και τον ήλιο μας

τις κιθάρες και τα μαντολίνα μας

γιατί τ΄ όνειρο αυτό είναι όλα.

Τ΄ όνειρο είναι πάνω απ΄ όλα μάτια μου

και μαζί σου ονειρεύομαι

και ζω τα παιδικά μου παραμυθία

και ζω στα παιδικά μου παραμυθία .

Η βάρκα μου φτεράκι είναι μάτια μου στις πνοές των ανέμων σου,

μάγισσες, μαγεύουν την αγάπη μου, πλανεύεται τ΄ αστέρι στο βυθό.

Η ανάσα σου στο μέτωπο μου μάτια μου

που σαν θεός μ΄ αγγίζει και πονά

στην αγκαλιά σου κράτα με, ταξίδεψε,

εκεί όπου ο έρωτας μεθά.

Και σαν βρεθώ στους ουρανούς σου μάτια μου

στα χέρια σου θα αποκοιμηθώ,

γλυκά, καθώς παράδεισος θα γίνεται

αυτή η κόλαση που ζω.

Την ελπίδα θα την ονειρευτούμε μάτια μου και το φως το φεγγάρι μας,

τις κιθάρες και τα μαντολίνα μας γιατί τ΄ όνειρο αυτό είναι όλα.

Ο κύκλος των χαμένων κορμιών

Χορεύετε κυκλικά
μόνο που δεν είναι ακριβώς χορός.
Είσαστε πιο κοντά, κολλημένο το στήθος του ενός με την πλάτη του άλλου.
Μπροστάρης δεν υπάρχει - ούτε τελευταίος.
Μια αλληλουχία γυμνών κορμιών που στροβιλίζουν αέναα.
Ο ένας μέσα στον άλλον.
Κάθε τόσο, ο κύκλος ανοίγει, και ο χορός γίνεται Τσάμικος.
Βαρύς χορός, αντρίκιος. Επιδεικτικός.
Ένας - ένας βγαίνετε μπροστάρης - φιγούρες εντυπωσιασμόυ!
"Κοίτα με" μας λέτε.
"Κοίτα με, είμαι ο καλύτερος, είμαι ο δυνατότερος. Είμαι ο ιδανικός."
Μα για λίγο μόνο.
Μετά, ευτυχώς, καταφέρνουμε να σας εντάξουμε πάλι στον κύκλο.
Είσαστε όλοι εδώ.
Όλοι εσείς που μας αφήσατε να απορούμε "Γιατί;" και "Μήπως έφταιγα εγώ;"
Να σας το πω ξεκάθαρα;
... ντρέπομαι...

Νύστα...

Δεν κοιμήθηκα χθες, κι είναι τόσο γλυκιά η νύστα...
Τόσο γλυκιά, που σχεδόν δεν θέλω να κοιμηθώ.
Το μυαλό μου έχει μουδιάσει όμορφα.
Οι σκέψεις έχουν αδειάσει.
Τα προβληματα φαίνονται απόμακρα...
Δεν θέλω να κοιμηθώ.
Δεν θέλω να ονειρευτώ.
Θέλω μόνο να νυστάζω γλυκά.

7 τρικλοποδιές

Μετά από πρόσκληση του axis mundi, σας παραθέτω τα 7 μεγαλύτερα μειονεκτήματά μου, σε τυχαία σειρά:

1) Είμαι αναβλητική. Σχεδόν ποτέ δεν θα κάνω κάτι πριν την απολύτως τελευταία στιγμή. Κάθε τόσο με πιάνουν αναλαμπές και αποφασίζω να οργανώσω καλύτερα τον χρόνο μου, αλλά... το αφήνω για αύριο...
2) Είμαι αναποφάσιστη. Η μάλλον, δεν είμαι σίγουρη αν είμαι. Όχι, τελικά είμαι. Η μήπως όχι; Δεν ξέρω... νομίζω, χωρίς να είμαι βέβαιη, ότι μάλλον είμαι αναποφάσιστη... (my final answer is a definite maybe!)
3) Βγαίνω εκτός εαυτού. Όχι εύκολα, αλλά έντονα. Σε σημείο που οι γνωστοί μου ξαφνικά συνειδητοποιούν πως δεν με ξέρουν. Κατά κανόνα, είμαι ήρεμος άνθρωπος. Δεν εκνευρίζομαι εύκολα. Όταν όμως κάποιος ξεπεράσει τα όριά μου... μιλάμε για κατάσταση Dr Jekyll and Mr Hyde. Και συνήθως δεν μετανιώνω κιόλας.
4) Έχω ταυτόχρονα χαμηλή αυτοεκτίμηση και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου - δεν συμβιβάζονται εύκολα αυτά τα δύο...
5) Είμαι ακατάστατη. Εώς τραγικά ακατάστατη. Η μάλλον, δεν μπορώ να βρω τη χρυσή τομή μεταξύ τάξης και χάους. Για παράδειγμα, τα βιβλία μου είναι ταξινομημένα ανά είδος, ανά συγγραφέα (αλφαβητικά) και χρονολογικά. Το γραφείο μου όμως είναι μια χαοτική στοίβα χαρτιών και ετερόκλητων αντικειμένων, στην οποία είναι αδύνατον να εντοπίσει κάτι άλλος εκτός από εμένα. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.
6) Είμαι επιρρεπής στον πειρασμό. Αν κάτι δεν αντιτίθεται στις πιο βαθιά ριζωμένες μέσα μου ηθικές αξίες μου, συχνά θα το κάνω κι ας ξέρω πως είναι λάθος.
7) "Βολεύομαι" πολλές φορές και διαιωνίζω καταστάσεις που δεν με ικανοποιούν γιατί φοβάμαι να τα γκρεμίσω όλα και να αρχίσω από την αρχή.


Προσπάθησα να βρω τα πιο αδιαμφισβήτητα μειονεκτήματά μου, αυτά που δεν μπορώ να φανταστώ να μου λέει κανείς πως είναι προτερήματα. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα, αλλά το παιχνίδι ζητάει 7.

Ceralex, panoptis, Νίκος Κ., μήπως θέλετε να παίξετε κι εσείς; Εσύ, Γιάννη;

Silence

Hello darkness, my old friend,
darkness... darkness is my friend... I have known it and embraced it for so long, it is my friend...
I've come to talk with you again,
there are secrets I can only share with you, they belong to you, they are dark...
Because a vision softly creeping,
gradually, gradually it crept up on me, it did not ambush me, I expected it when it came...
Left its seeds while I was sleeping,
I was asleep, but it was not a dream, it was a vision, it left in my mind the seeds of doubt and uncertainty...
And the vision that was planted in my brain
because the seed fell on fertile ground...
Still remains
much as I try to banish it...
Within the sound of silence.
so I try to drown it in music...

In restless dreams I walked alone
...but are we ever anything but alone?
Narrow streets of cobblestone,
comforting and treacherous at the same time...
neath the halo of a street lamp,
bleeding its light into you, into the darkness...
I turned my collar to the cold and damp
but could not stop it from seeping in...
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
sending curlicues of light and pain into my mind...
That split the night
cleaving you in twain...
And touched the sound of silence.
making me see it for the first time...

And in the naked light I saw
as though a fog was lifted from my eyes...
Ten thousand people, maybe more.
scurrying, tucked into their collars, looking at the ground in front of their feet...
People talking without speaking,
their lips opening and closing, their words empty and hollow...
People hearing without listening,
performing two concurrent monologues and calling it conversation...
People writing songs that voices never shared
limited to echoing within their minds...
And no one dared
no one, including me...
Disturb the sound of silence.
that dulled the eyes and froze the hearts...

Fools said I,you do not know
and I am just beginning to learn...
Silence like a cancer grows.
stealthily at first, until it is too big to fight...
Hear my words that I might teach you,
don't just hear, but truly listen...
Take my arms that I might reach you.
don't turn your backs to me...
But my words like silent raindrops fell,
not on earth, that would welcome them, but on cobbles, that refused them...
And echoed
splashing back up towards me...
In the wells of silence
that people gladly, nay eagerly, drank from...

And the people bowed and prayed
never once lifting their heads toward the sky...
To the neon God they made.
but refused to look at...
And the sign flashed out its warning,
which failed to gain attention...
In the words that it was forming.
to no avail...
And the sign said, the words of the prophets
who they called ignorant or crazy...
Are written on the subway walls
under your cover and with your help...
And tenement halls.
deemed unworthy of their gaze...
And whispered in the sounds of silence.

Η κορνίζα

Από μικρή έπαιζα με τις λέξεις. Τις έριχνα στο τετράδιό μου, χύμα, ανορθόγραφα, με ζωγραφιές, με μουντζούρες. Άδειαζα τις σκέψεις μου στο χαρτί μπας και καταφέρω να τις βάλω σε μια τάξη. Έγραφα και στιχάκια (ποιήματα τα έλεγα τότε). Ένα ποίημά μου (ήμουν 9 όταν το έγραψα) το κορνίζωσαν οι γονείς μου και το έβαλαν στον τοίχο. Ήταν ένα ποίημα για τον πατέρα μου και πόσο μου έλειπε όταν έφευγε στα συχνά του ταξίδια. Για χρόνια έπρεπε να ζω τον εξευτελισμό να έρχονται καλεσμένοι στο σπίτι και ο πατέρας μου, όλο καμάρι, να τους το δείχνει. Για χρόνια ήξερα ότι άκουγα ανειλικρινή σχόλια - στο κάτω - κάτω, τι λες σ' έναν περήφανο πατέρα, και ειδικά μπροστά στο παιδί; Το πιο εφιαλτικό ήταν μια φορά που έβαλε μια φίλη του φιλόλογο (καθηγήτρια πανεπιστημίου no less) να του πει την άποψή της. Στο κάτω - κάτω, τι ήταν αυτό που είχα γράψει; Μια σαχλαμάρα ενός μικρού παιδιού... δεν ήταν ποτέ αρκετά αντικειμενικός να καταλάβει ότι δεν ήταν το γραπτό μου που είχε αξία γι' αυτόν, αλλά τα συναισθήματα που εξέφραζα. Ξαναδιαβάζοντάς το ανά τα χρόνια, ποτέ δεν σταμάτησα να ντρέπομαι για αυτό. Είναι ακόμα εκεί, στον ίδιο τοίχο...

Με ποιό τραγούδι θα' λεγες "Σ΄ αγαπώ";

Από παιχνίδι σε παιχνίδι πάω, αλλά όπως ήξερε η ceralex, σε αυτό ειδικά δεν μπορώ να αντισταθώ :)

Οι κανόνες: Διαλέγεις ένα ή δυο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες το σ’αγαπώ στον-ην σύντροφο σου ή κάποιον-α που σε ενδιαφέρει. Σε περίπτωση που επιλέξεις δύο κομμάτια, απαραιτήτως το ένα θα πρέπει να έχει αντρικά και το άλλο γυναικεία φωνητικά. Δεν υπάρχει περιορισμός ανάμεσα σε σόλο καλλιτεχνές ή γκρουπς, βάζετε ότι σας εκφράζει περισσότερο. Προσοχή, οι Prince και Mika θα θεωρηθούν γυναικείες φωνές οπότε αυτόματα η συμμετοχή σας κηρύσσεται άκυρη.

... And the winner is...

Σαν με κοιτάς
ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου, φωτιά
καίγομαι μέσα στη δική σου τη ματιά
λιώνω σαν φλόγα την αυγή σαν με κοιτάς.

Σαν με κρατάς
είναι τα μπράτσα σου μια θάλασσα πλατιά
που μέσα χάνομαι και πνίγομαι βαθιά
μες στα μαβιά της τα νερά Σαν με κρατάς

Μη μου μιλάς
νιώσε στα στήθη μου τους κτύπους της καρδιάς
μες στην παλάμη μου το ρίγος της νυχτιάς
να μ' αγαπάς, να μ' αγαπάς, να μ' αγαπάς.

Και σ' αγαπώ
δεν έχω τίποτ' άλλο, τίποτα να πω
το καλοκαίρι αυτό θα σβήσω, θα χαθώ
άσε με απλά να σ' αγαπώ, να σ' αγαπώ.

Πολύ θα ήθελα να ακούσω με ποιο τραγούδι θα 'λεγαν "Σ' αγαπώ"
ο Akon
o Axis Mundi
o Νικος Κ.
ο Π.
το Patsiouri

123 / 6 - 8

ceralex, σε μπελάδες μ' έβαλες!

1. Πιάνω το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε μένα, το οποίο ήταν το "Mother Goose's Nursery Rhymes".



2. Ανοίγω το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο). Ως εδώ καλά.

3. Βρίσκω την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας. Όμως, η σελίδα 123 δεν είχε αρκετές περιόδους...

Τι κάνουμε τώρα; Ανατρέχω στους κανόνες, αλλά δεν αναφέρουν αυτή την περίπτωση... Αποφασίζω να ψάξω το επόμενο πλησιέστερο βιβλίο.

Το επόμενο: οι "Ασκήσεις Ύφους" του Ραιημόν Κενώ.



4. Αντιγράφω τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη). Η σελίδα 123 είναι τα περιεχόμενα. Έχουν συμπληρώσει το κενό από τον τίτλο μέχρι τον αριθμό σελίδας με τελείες. Πάλι δεν ξέρω τι να κάνω. Η έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδος είναι ". . .". Μετράει αυτό;

Καλού - κακού, ψάχνω το επόμενο πλησιέστερο: "Στο καρφί.. και στο πέταλο!.." του Δημήτρη Ψαθά.

Επιτέλους! Ένα βιβλίο που πληρεί τις προδιαγραφές. Σας παραθέτω λοιπόν τις περιόδους 6 ως 8 της σελίδας 123:

"Επειδή συμβαίνει τούτο το χαρακτηριστικό με τους ανθρώπους του είδους: τους αρέσει, οι ίδιοι μόνο να κατηγορούν τον εαυτό τους για ποικίλα ελαττώματα κι όχι οι άλλοι. Αρέσει, βέβαια στο σνομπ κύριο να λέει για τον εαυτό του ότι είναι αφελής ή γκαφατζής ή βλαξ, αλλά άμα του παρατηρήσεις εσύ ότι είναι βλακέντιος με περικεφαλαία, ούτε ευχαριστιέται, ούτε και το παραδέχεται. "

5. Ζητώ από 5 bloggers να κάνουν το ίδιο.
Μέχρι και σ' αυτόν τον κανόνα τα βρήκα σκούρα. Αυτοί που θα ήθελα να καλέσω έχουν ήδη παίξει... Ας παίξει, λοιπόν όποιος θέλει!